Αυτή τη στιγμή ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο οποίο και πρέπει να δοθεί βάρος ώστε να επιλυθεί; Η οικονομία και η  ακρίβεια;  Ή μήπως οι προκλήσεις της Τουρκίας και η γεωπολιτική αστάθεια που δημιουργεί ο πόλεμος στην Ουκρανία; Αλλά και τι θα γίνει με τα νοσοκομεία που χρειάζονται προσωπικό και εξοπλισμό ή την έλλειψη σχολικών κτιρίων; Μα, υπάρχει και η καθημερινότητα, από τους χαμηλούς μισθούς και τους πανάκριβους λογαριασμούς ρεύματος, στην έλλειψη φαρμάκων και στην ανασφάλεια των νέων επιστημόνων που δεν βρίσκουν δουλειά στον τόπο τους.

Κι όλα αυτά τα προβλήματα είναι ξεχωριστά, μοναδικά ώστε να πούμε ότι διανύουμε και μία ιδιαίτερη περίοδο κρίσης ή θα τα λέγαμε συνηθισμένα, καθημερινά που με τον έναν ή το άλλο τρόπο θα αντιμετωπιστούν;

Συνηθισμένα δεν είναι και σίγουρα συνιστούν μία νέα κατάσταση κρίσης. Αυτό είναι γενικώς αποδεκτό και έχει διεθνείς διαστάσεις. Αλλού το γεωπολιτικό έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτό και είναι πρώτο θέμα τα όπλα στην Ουκρανία για να αντιμετωπιστεί η εισβολή της Ρωσίας ή η στάση της Τουρκίας για την είσοδο στο ΝΑΤΟ της Σουηδίας και τη Φιλανδίας. Κράτη όπως η Γερμανία που χρειάζονται την ενέργεια πχ για την ανάπτυξή τους ως μεγάλοι παίχτες της Ευρώπης, προφανώς και εστιάζουν στα γεωπολιτικά ζητήματα.

Σε χώρες πάλι όπως η Ελλάδα που καλούνται να αντιμετωπίσουν ακόμα τις συνέπειες της μεγάλης οικονομικής κρίσης και έχουν και ζητήματα κοινωνικής συνοχής, η ακρίβεια ή οι χαμηλοί μισθοί παίρνουν ως προβλήματα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Πρέπει συνεπώς να γίνει και μία ιεράρχηση στόχων και αναγκών ώστε να μη ξεφύγει η κατάσταση και βιώσουμε πάλι καταστάσεις του 2010-2012. Γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει αν συσσωρευτούν πολλά προβλήματα μαζί χωρίς απάντηση και λύσεις, αν συμπυκνωθεί ένα κύμα δυσαρέσκειας μαζί με απόγνωση και έλλειψη προοπτικών.

Και το ζήτημα δεν μπαίνει τυχαία, αφού είμαστε μπροστά σε έναν σκληρό προεκλογικό αγώνα, με όλα ανοιχτά τα θέματα, με διαφορετικές στρατηγικές από τα κόμματα εξουσίας και μία τάση να μην ιεραρχούνται οι προτεραιότητες από το κράτος. Μοιάζει σαν να πλέουμε σε έναν καράβι, σαν αμέριμνοι σε θάλασσες ανησυχίας και με επίγνωση ότι θα καθυστερήσουμε να βρούμε ασφαλές λιμάνι όσο δεν έχουμε ακόμα ξεκαθαρίσει τι θα γίνει με τον πλοίαρχο και τη σύνθεση του πληρώματος.

Μιλώντας για το μετά το Ολοκαύτωμα

Τα τελευταία χρόνια με την αφορμή και τις εκδηλώσεις μνήμης για το  Ολοκαύτωμα ακούμε συχνότερα την αναφορά στη σταδιακή απώλεια των επιζώντων μαρτύρων του Ολοκαυτώματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι που βίωσαν τον τρόμο των κρεματορίων, φεύγουν πια από τη ζωή κι αυτό αποτελεί μία διπλή απώλεια, αφού η ζωντανή τους μαρτυρία αποτελεί και ένα σπουδαίο μάθημα, ένα πραγματικό βίωμα αναστοχασμού για τους νεώτερους.

Η τεχνολογία έχει δώσει δυνατότητες ώστε οι μαρτυρίες να συγκροτούν μεγάλα αρχεία και βιβλιοθήκες και ήδη παγκοσμίως υπάρχουν τέτοια αρχεία, πραγματικά μοναδικά που διατηρούν κυριολεκτικά αλλά και συμβολικά τη φωνή, τις διηγήσεις  όσων επέζησαν.

Κι από αυτή τη σκοπιά κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να οδηγηθεί στην αμαύρωση της μνήμης αυτών των ανθρώπων ή την άρνηση και την αμφισβήτηση της μαρτυρίας τους. Κι ας το προσπαθήσουν. Από τη σκοπιά της ιστορικής επιστήμης ξέρουμε πια τι έγινε στο Άουσβιτς και τα χιλιάδες άλλα στρατόπεδα μαρτυρίου και θανάτου.

Αυτό όμως που χρειάζεται ακόμα και πρέπει να το δούμε ως πρόκληση, είναι να ανασυνταχθεί ιστορικά, αλλά μέσα κι από άλλες επιστήμες, το αποτύπωμα που άφησε το Ολοκαύτωμα στις ζωές των ανθρώπων που επέζησαν και όσων το έμαθαν αργότερα, το πώς συνεχίστηκε η ζωή, πώς συγκροτήθηκαν ξανά οι πόλεις, τα κράτη, ο κόσμος όπως τον ξέρουμε μετά τη δεκαετία του ’40.

Στις μέρες μας πρέπει να μιλήσουνε οι πόλεις, τα κράτη, οι κοινωνίες, όλοι εμείς σήμερα, να μιλήσουμε για τη ζωή μετά το ολοκαύτωμα, για τη ζωή που προσδοκούμε,  για το πώς μπορεί να γίνει πράξη το «ποτέ ξανά». Χωρίς να ξεχνάμε ποτέ όσους δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα, πρέπει να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να μην επαναληφθεί το μεγαλύτερο έγκλημα του κόσμου μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr